مستربچ و کاربردهای آن چیست؟

مستربچ ترکیبی غلیظ از رنگدانه ها و مواد افزودنی است که از طریق عملیات حرارتی و اختلاط با برش بالا در یک اکسترودر در یک حامل پلیمری محصور شده است. پس از مخلوط شدن، مخلوط سرد شده، برش داده می شود و با استفاده از یک پلت ساز به صورت گرانول در می آید. تولید مستربچ به دقت در فرآیند ترکیب نیاز دارد تا اطمینان حاصل شود که رنگدانه ها و افزودنی ها به طور یکنواخت و کاملاً با پلیمر پایه مخلوط می شوند.

جایگزینی برای استفاده از مستربچ ها، ترکیب مواد از اجزای خام در محل است. با این حال، در مقایسه با رنگدانه های خالص، مستربچ ها به فضای ذخیره سازی بیشتری نیاز دارند و زمان تحویل طولانی تری دارند. علاوه بر این، مستربچ ها شامل قرار گرفتن در معرض حرارت اضافی هم برای حامل و هم برای افزودنی هستند که برای رنگدانه های ناپایدار حرارتی بسیار مهم است. با وجود این اشکالات، مستربچ ها که از قبل مخلوط شده اند، به کاهش مشکلات مربوط به پراکندگی ناکافی افزودنی کمک می کند. غلظت مواد افزودنی در مستربچ بیشتر از پلیمر نهایی است و از پراکندگی مناسب در رزین اصلی اطمینان حاصل می کند. این فرآیند مشابه استفاده از فروآلیاژها در افزودن عناصر آلیاژی به فولاد است.

مستربچ ها بسیار غلیظ هستند و دارای «نسبت کاهش» بالایی هستند، به این معنی که یک تن پلیمر طبیعی را می توان در یک کیسه 25 کیلوگرمی مستربچ ترکیب کرد. این رقیق سازی امکان دوز دقیق اجزای گران قیمت را فراهم می کند. مستربچ های جامد، بدون حلال، ماندگاری بیشتری دارند زیرا حلال موجود در پلیمر تبخیر نمی شود. آنها به طور کلی حاوی 40-65% افزودنی هستند، اگرچه این مقدار در برخی موارد می تواند از 15-80% متغیر باشد. مستربچ های مایع دوز بسیار دقیق و تغییرات سریع رنگ را بین دوره های تولید امکان پذیر می کنند.